KRONIKA - MCEiRS w Goniądzu

Placówka powstała w 1956 roku. W czerwcu tegoż roku przyjechał do Goniądza przedstawiciel Kuratorium Okręgu Szkolnego w Białymstoku Ciupa Tadeusz, aby dokładnie obejrzeć stan budynku i jego przydatność dla zorganizowania tam Państwowego Młodzieżowego Zakładu Wychowawczego dla chłopców moralnie zaniedbanych i opóźnionych w nauce. Organizacja tego typu placówki w małym miasteczku spotkała się z negatywną opinią miejscowego społeczeństwa niedostrzegającego żadnych korzyści z lokalizacji placówki na swoim terenie. Tak też decyzja o powstaniu Państwowego Młodzieżowego Zakładu Wychowawczego w Goniądzu należała do Kuratorium Okręgu Szkolnego w Białymstoku. W lipcu 1956 roku Ministerstwo Oświaty zatwierdziło zorganizowanie w Goniądzu tego typu placówki.

Na początku września przyjechał do Goniądza Stasiewicz Antoni by objąć posadę Dyrektora Zakładu Wychowawczego. Nauczyciele i wychowawcy szkoły podstawowej i nauczyciele zawodu udali się na kilkudniowy kurs do Warszawy w celu przygotowania się do pracy w szkolnictwie specjalnym. Placówka powstała na bazie zlikwidowanej Szkoły Zawodowej o kierunku metalowym, mieszczącej się w piętrowym budynku przy ulicy Szkolnej nr 1 . Przed wojną budynek ten zajmowała szkoła wyznania mojżeszowego.

W roku 1957 rozpoczęły się intensywne prace przy rozbudowie zakładu: ogrodzono teren zakładu, wyrównano skarpę, ułożono chodniki, wzniesiono przybudówkę, w której znajdowało się miejsce na kancelarię i gabinet dyrektora. Od strony wschodniej budynku zostało zbudowane pomieszczenie na pralnię. Wykonano lokalne urządzenia wodociągowe i kanalizacyjne. Zorganizowano dwie klasy szkoły podstawowej oraz jedną klasę szkoły zawodowej. Pod koniec roku w zakładzie przebywało sześćdziesięcioro wychowanków.

Początkowy okres organizacji Państwowego Młodzieżowego Zakładu Wychowawczego dla chłopców ze szkoleniem zawodowym różnych specjalności, z dominacją ślusarstwa, odbywał się w bardzo trudnych warunkach: nadmierne zagęszczenie, niewielkie sale mieszczące po kilkanaście łóżek oraz niezbyt liczna kadra ( nad sześćdziesięcioma wychowankami opiekę dydaktyczno - wychowawczą sprawowało siedem osób łącznie z nauczycielami).

W roku szkolnym 1958/1959 zorganizowano cztery oddziały i cztery grupy wychowawcze. Proces dydaktyczno - wychowawczy zaczynał przebiegać coraz spokojniej.

W latach 1960/1967 obowiązki dyrektora przejął Dworakowski Mieczysław były kierownik szkoły w Wysokim Mazowieckim. Do Zakładu przyjechał na lustrację Kurator i jego zastępca. Po dłuższej dyskusji zapadła decyzja przekształcenia warsztatów pracowni na warsztaty szkolenia o charakterze usługowym. Zostaje opracowany plan produkcyjno - szkoleniowy i projekt budżetu. Budynek Młodzieżowego Zakładu Wychowawczego ulega przemianom. W roku 1961 dobudowano cztery pomieszczenia.

Kolejne lata to modernizacja warsztatów szkolnych i internatu. Zostają zakupione rowery i łodzie motorowe. Zaostrzono też regulamin Zakładu. Młodzież bierze udział w czynach społecznych. Pomaga przy budowie Domu Kultury i ulic w miasteczku , sadzi lasy, bierze udział w wykopkach

Zaufanie, wśród społeczeństwa Goniądza wychowankowie zakładu zdobyli pomagając gasić pożar w pobliskiej wsi. W placówce pojawia się nowa bardziej przygotowana kadra wychowawców i kierowników. Po raz pierwszy w historii zakładu, aż trzynastu absolwentów klasy VII otrzymało dyplomy czeladnicze.

Kolejne lata to dalszy rozwój placówki. Przeprowadzono remont Zakładu. Pracę obejmują nowi bardziej doświadczeni nauczyciele i wychowawcy. Organizowane są wycieczki a młodzież bierze udział w uroczystościach szkolnych i państwowych.

30 września 1964 roku na mocy zarządzenia władz centralnych Szkolnictwa Specjalnego następuje wymiana wychowanków między zakładami wychowawczymi w całym kraju. W Goniądzu wymiana wychowanków Zakładu objęła ponad 80%. Nowi wychowankowie szybko się zaaklimatyzowali i polubili Zakład w Goniądzu. W roku szkolnym 1967/1968 funkcję dyrektora obejmuje Mieczysław Słabiński.

W roku 1968 obowiązki dyrektora zostały przekazane Stanisławowi Glebie. 27 lutego 1968 roku wychowankowie, bez zgody personelu, zebrali się w czwórki przed Zakładem i poszli w stronę dworca kolejowego. Po długich namowach wychowawców wychowankowie wrócili do Zakładu. Przywódcy buntu zostali ukarani. Koniec roku szkolnego zakończył się sukcesem, wielki procent uczniów otrzymało promocję do następnej klasy a wszyscy uczniowie klasy ósmej otrzymali zaświadczenia upoważniające do pracy jako kwalifikowanych robotników.

1 lutego 1970 r. przybywa do Zakładu nowy dyrektor Leon Markowski. W marcu 1970 r. po raz pierwszy w Zakładzie podjęto próbę zorganizowania klasopracowni biologiczno-geograficznej. Sprowadzono nowe szafy i umieszczono pomoce z geografii i biologii. Zakład zaczyna się rozbudowywać. Przywieziono deski, cegły i cement. Zainstalowano centralne ogrzewanie i zbudowano kotłownię. Chłopcy wraz z pracownikami Zakładu chętnie biorą udział w budowie.

W latach 1967 - 74 obowiązki dyrektora Młodzieżowego Zakładu Wychowawczego dla chłopców pełnili kolejno: Słabiński Mieczysław 1967-68, Gleba Stanisław 1968 - 69, Markowski Lech 1969 - 70 i Koc Stanisław 1970 - 74. W marcu 1974 roku obowiązki dyrektora przejmuje Jurczenko Marian. W latach 1980 -1985 dyrektorem zakladu był Jarosław Grabowski.

W 1986 roku konflikt przerodził się w bunt wychowanków. Zdarzenie to miało odbicie w licznych artykułach prasy lokalnej i centralnej. Po tym wydarzeniu w tym samym roku od września zmieniono profil placówki na Państwowy Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy dla dziewcząt. Ta decyzja spotkała się ponownie z dezaprobatą społeczeństwa lokalnego. Jednak delegacja miejscowych władz do Ministerstwa Edukacji Narodowej postulująca o utworzenie w miejscu zlikwidowanego zakładu Domu Dziecka lub Szkoły Zawodowej nic nie zmieniła.

Obowiązki dyrektora przejęła Filipkowska Anna. Przystąpiono do kapitalnego remontu: pomalowano wszystkie pomieszczenia internatu i szkoły, dokonano wymiany urządzeń sanitarnych, zakupiono wykładziny oraz nowe meble. Zainstalowano centralne ogrzewanie w trzech pomieszczeniach i szkole w celu wykorzystania ich na mieszkania dla nauczycieli, dokończono remont dachu w budynku internatu. We wrześniu zmodernizowany internat i szkoła zostały oddane do użytku.

Dziewczęta szybko zaaklimatyzowały się w Ośrodku. Chętnie organizowały i brały udział w uroczystościach państwowych i szkolnych. Powstało koło muzyczne pod kierunkiem pana Tadeusza Komorowskiego, koło krawiecko - dziewiarskie i sekcja sportowo - turystyczna. Organizowano dyskoteki i wybory Miss Ośrodka.

Dziewczęta brały udział w eliminacjach na festiwalu w Kuźni Raciborskiej, gdzie zdobyły wyróżnienie i przywiozły dyplom. Brały udział w spartakiadzie Dziewczęcych Ośrodków Młodzieżowych w Łodzi, skąd przywiozły dwa dyplomy oraz nagrody. W roku szkolnym 1987/1988 działało siedem kół zainteresowań: koło imprezowe pod kierunkiem p. Marii Znoińskiej, koło krawieckie pod kierunkiem p. Jadwigi Grabowskiej, koło taneczne pod kieunkiem p. Doroty Zielińskiej, koło wokalne - p. Tadeusz Komorowski, koło gospodarstwa domowego - p. Dorota Śleszyńska, koło fotograficzne pod kierunkiem p. Donalda Lorenc, koło rękodzieła - p. Ewa Szymczyk. Wydawana była gazetka Ośrodka "Nasz dom" - czyli same o sobie. W latach 1989- 1993 funkcje dyrektora pełnił Mieczysław Danielewski, a w latach 1993-1998 Izabela Prokop.

Udział w V Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Artystycznych "Kowadło 91", który odbył się w Kuźni Raciborskiej w dniach 18 - 19. 05 1991 r. to kolejny sukces dziewcząt. Po eliminacjach wróciły one z pucharem i dyplomami. W rajdzie "Sudety 91" dziewczęta zajęły II miejsce o Puchar Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Reprezentacja wychowanek ze szkoły Zawodowej przy Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym w Goniądzu zajęła II miejsce w IX Ogólnopolskim Konkursie „Na najlepszą w zawodzie krawieckim” w Łodzi. Solidny warsztat amatorski zaprezentowały dziewczęta z zespołu „Płomyk”. Spektakl „Uśmiech i łzy” oparty na tekstach E. Stachury i S. Staszewskiego w ich wykonaniu zabrzmiał wyjątkowo szczerze. Spotkał się on z największym uznaniem jury, czego dowodem była przyznana główna nagroda konfrontacji oraz dwie nagrody indywidualne. Te liczne sukcesy były możliwe dzięki zaangażowaniu opiekunów, w tym między innymi Joanny Arcimowicz, Tadeusza Połonowicza, Tadeusza Matyskiela.

W latach 1993-1996 w Ośrodku przeprowadzono liczne inwestycje. Zmieniono dach i strop na piętrze. Wymieniono okna w budynku internatu. W tym też okresie Ośrodek przeżył poważną katastrofę- wichura zerwała połowę dachu.

W roku 1998 funkcję dyrektora objął Tadeusz Matyskiel, który kontynuował modernizację placówki, powołał przy Ośrodku Stowarzyszenie "Rodzina".

Od 1999 roku do dziś funkcję dyrektora Ośrodka pełni Sławomir Moczydłowski.

W roku 2006 obchodziliśmy 50 urodziny, a w 2011 25 rocznicę otwarcia placówki dla dziewcząt. Były to okazje do wspomnień, ale także podziękowania tym wszystkim, którzy dzięki ogromnemu wysiłkowi stworzyli tę placówkę i przez wiele lat z ogromnym zaangażowaniem kształtowali jej wizerunek. W roku szkolnym 2016/17 obchodziliśmy 60-lecie placówki.